Çetinkaya

Şehirler ovalara, insanlık uzaklara kurulur.

Apartmanlar arasında kaybolur.
Geceleyin gelmek İzmir'e
Mamak'ta eski bir evi
Ağzındaki yarayı anımsatır.
Bu mısraya güleyim desen
Elbet canın acır.
Sorarım;
Hangi elbise sana bu gülüşten daha çok yakışır?

Boşluklarımı doldur, insanlığı kurtar.
Yahut geç beni
Öpüşün eksik olsun

Çetinkaya’ya çarptım.

Biz kaybettik, insanlık kazansın.

Şubat 2015
Deniz Perhan